Zdiagnozowanie problemów u dziecka nie należy do najprostszych zadań. Młoda osoba nigdy nie powie nam o nich w sposób werbalny, a jedynym czynnikiem potwierdzającym tę przypadłość będzie odbiegające od norm zachowanie. Jakie są sygnały kryzysu psychicznego u dziecka oraz gdzie szukać pomocy? O tym postaramy się opowiedzieć poniżej.
Co może wskazywać na kryzys psychiczny o młodej osoby?
Dzieci często nie potrafią wprost wyrażać swoich uczuć i opowiadać o dręczących ich myślach. Aby zwrócić uwagę swoich opiekunów i rówieśników, często uciekają w mocno odbiegające od norm zachowania. Choć z jednej strony wiadomo, że niewiele młodych osób w trakcie procesu dojrzewania rozwija się książkowo, to istnieją przypadki postępowania jaśnie wskazującego na początki depresji. Do najczęstszych objawów, które powinny wzbudzić niepokój rodzica lub opiekuna należą:
- zaburzenia odżywiania, brak apetytu bądź stosowanie nadto restrykcyjnych diet odchudzających,
- nadmierny stres, smutek, wzmożone napięcie mięśniowe,
- częste bóle głowy, pleców, drżenie rąk oraz przyspieszone bicie serca,
- agresja, płacz, wybuchowość i nadpobudliwość,
- brak chęci integracji z rówieśnikami,
- używanie substancji psychoaktywnych, wandalizm, łamanie prawa.
Rozmowa z dzieckiem czy wizyta u psychologa?
Jako rodzice powinniśmy po zaobserwowaniu któregokolwiek z wyżej wymienionych objawów, natychmiast porozmawiać ze swoją pociechą. Rzucenie na wstępie hasła „jedziemy do psychologa” okazałoby się najgorszym z możliwych ruchów. Młoda osoba po usłyszeniu takich słów z pewnością poczułaby się urażona, a żaden specjalista nie byłby w stanie pomóc przez najbliższy czas.
Na samym początku warto zaprosić młodą osobę do rozmowy, w której damy jasno do zrozumienia, że naszym celem jest wspomagać ją w trudnych chwilach. Być może nie doprowadzi to do natychmiastowego uzyskania wszystkich informacji odnośnie samopoczucia, jednak z pewnością poczyni w tym kierunku spory krok. Niezależnie od naszej opinii na dany temat, zawsze należy wykazać się pełnym zrozumieniem i akceptować usłyszane zdania, nie przedstawiając kontrargumentów.
Dopiero po kilku odbytych rozmowach, warto skonsultować z dzieckiem, czy to nie chciałoby w ramach terapii udać się do specjalisty. Wiele placówek oferujących pomoc psychologa dla dzieci pomaga w szybkim wyzbyciu się problemu. Starajmy się przedstawić pomoc specjalistyczną jako normalną formę terapii, aby młoda osoba mogła zrozumieć, że nie ma w tym żadnych powodów do wstydu.