×

Ostrzeżenie

JUser::_load: Nie można załadować danych użytkownika o ID: 137.

Wydrukuj tę stronę
środa, 30 listopad 2016 18:34

Jak walczyć z sarkoidozą?

Sarkoidoza, zwana też chorobą Besniera-Boecka-Schaumanna, to wielonarządowe, przewlekłe schorzenie, które wciąż jest bardzo tajemnicze. Jeszcze nie ustalono, co je wywołuje – żadna z licznych teorii nie została dotąd potwierdzona. Sarkoidoza może przybrać postać przewlekłą lub ostrą. Zwykle chorują młodzi dorośli, a zmiany najczęściej stwierdza się w płucach.

 

Sarkoidoza – groźna i tajemnicza

Uważa się, że u podstaw sarkoidozy leży nadmierna odpowiedź układu odpornościowego na nieznany czynnik, do której dochodzi u osób predysponowanych genetycznie.

Gdy choroba ma ostry przebieg, istnieje duża szansa, że po kilku tygodniach lub miesiącach ustąpi samoistnie, bez konieczności jakiegokolwiek leczenia. W przypadku sarkoidozy przewlekłej rokowania są gorsze, a sama choroba przebiega znacznie ciężej.

U dużej grupy chorych sarkoidoza nie daje żadnych symptomów – wykrywa się ją przypadkowo, przy okazji innych badań. Pacjenci, u których dolegliwości występują, skarżą się na objawy ogólne, np. gorączkę lub stan podgorączkowy, spadek wagi, utratę apetytu, zmęczenie albo osłabienie.

Zmiany w układzie oddechowym

Sarkoidoza najczęściej zajmuje układ oddechowy – lokuje się w płucach i węzłach chłonnych klatki piersiowej. U wielu pacjentów stwierdza się zmiany w badaniu radiologicznym i na tej podstawie wyróżnia się kolejne stopnie zaawansowania choroby:

  • 0 – obraz klatki piersiowej jest prawidłowy,
  • I – zajęte są węzły chłonne wnęk i śródpiersia,
  • II – zajęte są węzły chłonne wnęk i śródpiersia oraz dochodzi do zmian w miąższu płuc,
  • III – występują tylko zmiany w miąższu płuc,
  • IV – pojawiają się objawy włóknienia płuc.

Objawy i diagnoza

Objawy ze strony układu oddechowego obejmują przede wszystkim uporczywy, suchy kaszel, któremu może towarzyszyć ból gardła. Poza tym pacjentom doskwiera duszność wysiłkowa oraz ból w okolicy klatki piersiowej o charakterze ucisku, który łatwo pomylić z bólem zawałowym.

Nieraz pojawiają się dolegliwości, które przypominają astmę. W wielu przypadkach dochodzi do ograniczenia przepływu powietrza przez drogi oddechowe. Niektórzy chorzy odkrztuszają wydzielinę z domieszką krwi.

Czasem choroba zajmuje krtań, tchawicę, oskrzela, ale zmiany mogą wystąpić w różnych narządach (np. skórze, układzie nerwowym, sercu, narządzie wzroku czy śliniankach), dawać zupełnie inne objawy i utrudniać rozpoznanie.

Lekarz podczas badania przedmiotowego na ogół nie stwierdza zmian osłuchowych. Przy podejrzeniu sarkoidozy zleca się badania diagnostyczne – najczęściej RTG klatki piersiowej, rzadziej tomografię komputerową. Zawsze obraz kliniczny należy potwierdzić badaniem histopatologicznym, które ostatecznie rozstrzyga o rozpoznaniu sarkoidozy.

Jak leczy się sarkoidozę?

Nie wszyscy pacjenci z sarkoidozą wymagają leczenia. Czasem choroba ulega samowyleczeniu, poza tym tylko nieliczni chorzy, u których zmiany zajęły skórę, wątrobę lub śledzionę, muszą być poddawani terapii. Leczenie jest jednak niezbędne w przypadku sarkoidozy serca, narządu wzroku i układu nerwowego. Przy sarkoidozie płuc zwykle należy regularnie kontrolować chorobę i oceniać czynność płuc, ale niekiedy terapia też bywa konieczna.

Leczenie sarkoidozy obejmuje przede wszystkim sterydoterapię i leczenie objawowe, które polega na podawaniu leków przeciwzapalnych, ograniczających stan zapalny i hamujących postęp zmian. Pomocniczo stosuje się niesteroidowe leki przeciwzapalne, które mogą łagodzić objawy o charakterze ogólnym. W przypadku bólu gardła ulgę przynoszą skuteczne leki z benzydaminą o właściwościach przeciwbólowych, przeciwzapalnych, antyseptycznych i miejscowo znieczulających.

W najcięższych postaciach sarkoidozy rozważa się przeszczepienie płuca.

lek. med. Damian Korzybski

Specjalista chorób wewnętrznych i specjalista chorób płuc